Een jaar in Tenerife

Daar is ze weer!

Want toen ik net naar Spanje emigreerde (2019) schreef ik mijn ervaringen van me af; weet je nog?

Nu, na bijna zes jaar in dit fantastische land - in het bijzonder een jaar in Tenerife deel ik kort met jullie het antwoord op de million-dollar-question: 'maar hoe is het nou écht met je?'

Ik geef het grifjes toe: de makkelijke weg is niet onze weg. Daar waar sommige mensen al bijna moet huilen bij de gedachte hun huis achter te laten, het drukke sociale leven en hun dagelijkse activiteiten die zo vertrouwd aanvoelen te moeten ditchen: tja, daar pakten wij het 'onbekende' met beide handen aan.

For the love of it... Ik schrijf dit bericht met een positieve kijk op emigreren. Het ontwikkelt je; in ons geval als ouder, als mens - en je waardeert des te meer wat je eens had en nu hebt.

Let wel: ieder verhaal en ieder proces is weer anders - onze ervaringen hoeven niet herkenbaar te zijn.

Voor degenen die er wat aan hebben: een eer dat je dit leest.

Wat denk je nou eigenlijk?

Natuurlijk dacht ik 'even' te emigreren. Ik heb namelijk een talenknobbel en onze oudste zoon ook

(Skip, 2011). Die was toen net 7 en zou zich vast redden, net als de kleinste telg van toen 2 (Riff, 2016).

Wist ik van tevoren dat het begin van ons avontuur twee helse jaren zouden zijn?! Ik kan je vertellen: dan had ik het vast niet gedaan denk ik. Hoezeer ik ook vasthield aan het tot in detail uitwerken van mijn emigratieplannen; er kwam weinig van terecht in de praktijk.

In een mum van tijd ben ik ontdaan van mijn vooringenomenheid en ja: ik mocht me pas na twee jaar 'ingeburgerd' noemen. Wat voelde ik me stom en onwetend toen ik nog geen internet kon afsluiten over de telefoon in het Spaans. Gelukkig lieten we het er niet bij zitten en hielden we min of meer vast aan de gedachte dat we het een kans moesten geven. Iedereen deed zijn best; we spraken binnen een mum van tijd vloeiend Spaans (de cold turkey manier werkt het beste zeg ik zelf)

Alles goed en wel op orde: na vijf jaar Galicië en de gehele kustlijn van Noord Spanje en Portugal op ons duimpje te kennen kozen we er toch voor om in Tenerife te gaan wonen; vanwege het gunstigere klimaat uiteraard. Niet omdat het zo lekker rustig is, of naast de deur ligt óf omdat ik het zo vreselijk leuk vond om weer m'n spullen te pakken en opnieuw te beginnen.

Een jaar in Tenerife (het noorden) heeft ons in zekere zin een aantal stappen teruggebracht wat betreft het sociale leven: kennissen en nieuwe vrienden maak je niet 1-2-3. We wonen in een dorp waar sommige mensen nog nooit van het eiland af zijn geweest; wat betreft nieuwkomers kijken ze liever eerst de kat uit de boom. En ik geef ze geen ongelijk. Hier gaat alles wat rustiger aan en nemen mensen zich liever de tijd.

Uiteindelijk leg je weer nieuwe contacten en wordt opnieuw bevestigd dat - overal waar je bent; je nieuwe mensen leert kennen die je helpen wegwijs te maken in hun provincie of je in geval van nood een helpende hand bieden.

Het land is zo vreselijk groot dat bijna iedere autonome provincie weer op eigen wijze werkt. Het is daarom fijn dat je je openstelt en op deze manier aan een nieuw netwerk bouwt. Opnieuw beginnen is niet makkelijk; maar ik kijk liever naar wat we er voor terugkrijgen zoals dat zo mooi heet in het Nederlands.

Al met al ben ik blij dat we deze keuze hebben gemaakt en denk ik dat ons gezin zich niet zo had kunnen ontwikkelen als we het niet hadden gedaan. Emigreren biedt een andere kijk op het leven. Je stelt jezelf kwetsbaar op en leert over hoe veerkrachtig je eigenlijk bent.  Het heeft ook zeker mijn kijk op 'rijkdom' weer verfijnd.

We wonen klein, op 5 minuten van de zee en reizen zoveel als we kunnen - iets dat we het allerliefste doen.

Volgende keer deel ik mijn top 3 mooiste plekken in het Noorden van Tenerife met kinderen  en vertel ik hoe je je zo snel mogelijk kunt aanpassen in een nieuw land.

Tot dan!

Liefs,

Joni.